Pomysł corocznego happeningu zrodził się w autobusie, w drodze z Warszawy do Płocka. W grudniu 1997 roku w naszym teatrze odbyła się premiera spektaklu I znów jestem w Płocku, spektaklu o Broniewskim.
Zbliżał się 17 grudnia, dzień urodzin poety. Pomyśleliśmy, że warto pójść pod pomnik. Skrzyknęliśmy się w parę osób. Ewa Cichocka przezornie przygotowała herbatkę w termosie. Zapakowaliśmy się w naszą rozpadającą się Nysę. Prószył śnieg. Było -20 stopni mrozu. Po paru minutach zamarzła kamera. Zapaliliśmy znicze. Bohdan Urbankowski wygłosił piękny, mądry esej o twórczości poety. Powiedzieliśmy parę wierszy. Chlusnęliśmy kieliszek wódki na pomnik (Boże! Profanacja!). Karol Suszka wspiął się na drzewo i wyrecytowaliśmy chórem wierszyk poety dla dzieci. I tak zrodziła się nasza teatralna tradycja. Co roku 17 grudnia bez względu na pogodę jedziemy pod pomnik. Co roku jest nas więcej - mówi Marek Mokrowiecki.
Na stronie płockie teatru można obejrzeć filmik z tegorocznego happeningu. Jego autorem jest Piotr Bała.
Jesteś świadkiem ciekawego zdarzenia w waszej okolicy? A może chcesz poinformować o trudnej sytuacji w Twoim mieście? Czekamy na zdjęcia, filmy i gorące newsy! Piszcie do nas na: [email protected]